adj.

որ եւ ՄՇՏՆՋԵՆԱԿԻՑ. συναΐδιος coaeternus. Յաւիտենակից. միասնական՝ համագոյ յաւիտենից ցյաւիտեանս.

Մշտնջենաւորակից զէակից որդին։ Ի հրեշտակաց մշտնջենաւորակից հօր քարոզեցաւ. (Շար.։)

Զմշտնջենաւորակից քո եւ զէակից սուրբ հոգիդ. (Պտրգ.։ եւ Մաշտ.։)

Արդ պիտոյ է ոչ պարզաբար մշտնջենաւորակից աստուծոյ վարկանիլ՝ որ նախ քան զյաւիտեանսն է, զյաւիտենական ասացեալս. (Դիոն. ածայ.։)

(Հելլենք) դնեն եւ բնաւ իսկ զաշխարտ մշտնջենաւորակից նմա։ Ի բազում աստուածսն անկանել, եւ զաշխարհս նմա մշտնջենաւորակից դնել՝ անհնարին ամբարշտութիւն է. (Եզնիկ.։)