ԱՒԵԼՈՒԱԾՈՒԹԻՒՆ ԱՒԵԼՈՒԱԾՔ. Իբր Յաւելուած. աւելաստացութիւն, կամ աւելորդութիւն իրաց.
Աստ վայելումն, իսկ անդ տանջանք. աստ աւելուածութիւն, եւ անդ պատուհասք. (Ճ. ՟Ժ.։)
Մի՛ զագահս, եւ որ սիրէ զաւելուածս. (Մծբ.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | աւելուածութիւն | աւելուածութիւնք |
| accusatif | աւելուածութիւն | աւելուածութիւնս |
| génitif | աւելուածութեան | աւելուածութեանց |
| locatif | աւելուածութեան | աւելուածութիւնս |
| datif | աւելուածութեան | աւելուածութեանց |
| ablatif | աւելուածութենէ | աւելուածութեանց |
| instrumental | աւելուածութեամբ | աւելուածութեամբք |