ՀԵՐՔՈՒԹԻՒՆ ՀԵՐՔՈՒՄՆ. Հերքելն, իլն. մերժումն. վանումն.
Յոլովագո՛յն մարտացուն ձեռաց զպարտութեանցն եւեթ առնէ տալ զհերքութիւնս. (Պիտ.։)
Զհերքումն այսոցն մոլորութեան. (Սարգ. ՟ա. պետ. ՟Ա։)
Իսկ (Մաշտ.)
Ունիցիս զճիւաղական հերքումն. թուի խրատումն։
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | հերքութիւն | հերքութիւնք |
| accusatif | հերքութիւն | հերքութիւնս |
| génitif | հերքութեան | հերքութեանց |
| locatif | հերքութեան | հերքութիւնս |
| datif | հերքութեան | հերքութեանց |
| ablatif | հերքութենէ | հերքութեանց |
| instrumental | հերքութեամբ | հերքութեամբք |