adj. s.

born in the house of, one's master, domestic, servant;
—ք, family;
cf. Ընդաբոյս.

adj. s.

ԸՆԴՈԾԻՆ կամ ԸՆՏՈԾԻՆ. , οἱκογενής domi natus, -ta. vernaculus Ի տան ուրուք ծնեալ. ընտանի ծառայ կամ աղախին. եւ Զաւակ ստրկի տան. որդեգիր տանուտեառն եւ տանտիկնոջ. տան մարդ, տան տղայ.

Համարեցաւ զընդոծինսն իւր։ Որդի մասեկայ ընտոծնի (իգ) իմոյ։ Ընտոծինն իմ ժառանգեսցէ զիս. (Ծն. ՟Ժ՟Դ. ՟Ժ՟Ե։)

Ստացայ ծառայս եւ աղախնայս, եւ ընդոծինք եղեն իմ. (Ժող. ՟Բ. 7։)

Այլովք ընդոծնօք։ Յիւրոյ ընդոծնացն արս անուանիս. (Խոր. ՟Ա. 9. 11։)

Ջոկս ծառայից եւ ընդոծնաց. (Մանդ. ՟Ժ՟Ա։)

Զընդոծինս եւ զարծաթագինս։ Առ ի միտս՝ ընդոծին բարք են, որ բնութեամբ շարժին. եւ արծաթագին՝ որ բանիւ եւ վարդապետութեամբ լաւանալ կարեն. (Փիլ. լին. ՟Գ. 50։)

(Վրդն. պտմ.) (Ընդոծնոյ։)

(Գրի եւ Ընդոյծին. որպէս թէ ընտուն այսինքն ի տան ծնեալ. այլ ի զուր է զանազանել ըստ Հին բռ.

Ընդոյծին, ծառայ։ Ընդոծին, ծառայի որդի։