s.

property, attribute, particular, peculiarity, peculiar character;
— լեզուի, the character or genius of a language.

s.

ἱδιότης proprietas. որ եւ ԱՌԱՆՁՆԱՒՈՐՈՒԹԻՒՆ. Սեպհականութիւն. հանգամանք. որ ինչ յատուկ եւ սեպհական իցէ ումեք կամ իմիք.

Ի յատկութեանց բաղկացաւ իւրաքանչիւր (բան անհատի)։ Մարդոյն (ըստ տեսակի) յատկութիւն՝ եղիցի նոյն ի վերայ յոլովից (այսինքն ամենայն մարդոյ). (Պորփ.։)

Ընդունելութիւն բառ ընդունական բայից եւ անուանց յատկութեանց. (Թր. քեր.։)

Զծնունդս կենդանեաց, զտնկոց յատկութիւնս. (Փիլ. նխ. ՟բ.։)

Ի յատկութեանն ըստ բնութեան երկաքանչիւրոյ. (Յհ. իմ. երեւ.։)

Զերկուցն յատկութիւն ցուցանեմք. (Շ. թղթ.։)

Եւ Ստուգութիւն. տիրապէս կատարումն.

Գայր ի յատկութիւն բան գրոյն ճշմարտապէս, թէ Աստուած լոյս է. (Փարպ. (գուցէ յայտնութիւն)։)

Եւ Առանձնախօսութիւն. խրատ առանձինն.

Զայս յատկութիւնս յետ սեղանոյն յագենալոյ ասաց. (Վրք. հց. ՟Ի՟Ա։)

Warning, the forms presented in the tables below may not be evidenced in classical texts. The hypothetical forms will soon be indicated as such.
Singulier Pluriel
nominatif յատկութիւն յատկութիւնք
accusatif յատկութիւն յատկութիւնս
génitif յատկութեան յատկութեանց
locatif յատկութեան յատկութիւնս
datif յատկութեան յատկութեանց
ablatif յատկութենէ յատկութեանց
instrumental յատկութեամբ յատկութեամբք