Ուստի՞. πόθεν; unde? ուսկի՞ց.
Ո՞րպէս, կամ ո՞ւստ զայլ գտցուք բան՝ թողեալ զսա. քանզի ո՛չ գոյ։ Ո՞ւստ անուանեցան այսոքիկ։ (Պղատ. տիմ.։)
Աստուստ ոք զսա տեսցէ դիւրապէս. ո՞ւստ. ուստի իսկ եւ զքաղաքացն աճմունս. (Պղատ. օրին. ՟Գ։)
Ո՞ւստ յայտնեցաւ լրբենի աղքատս. (Վրք. հց. ՟Ժ՟Դ. (տպ. սուտ)։)
Յո՞ւստ սերեցան նահապետութիւնք սիսական ազգին. (Ուռպել.։)
Զամենեցուն զո՛ւստն եւ զզիա՛րդն յայտնելով։ Առ ասէ, եւ ստեղծ. զո՛ւստ էառն, եւ զո՛վ էառն ուսար։ Ո՛չ զո՛ւստն, եւ ոչ զորպէսն նշանակեալ բանին. (Խոր. ՟Ա. 1։ Ոսկ. ծն.։ Նիւս. կազմ.։)
Զո՛ւստն ոչ ոք գիտէ, ուստի՞ գայ, կամ յո՛ երթայ. (Համամ առակ.։)
Ո՞ՒՍՏ ՈՒՍՏԵՔ. Ուստի՞ արդեօք բնաւ. ուստի՞ երբէք.
Ո՞ւստ ուստեք ծառք զգենուն զիւրեանց քաջ վայելչութիւն. (Վեցօր.։ եւ Եփր.։)
Յո՞րժամ աշակերտէր, եւ ուստի՞, եւ ո՞ւստ ուստեք. (Ոսկ. յհ. ՟Ա. 1։)
Ո՛չ գիտեմ, եթէ ու՞ստ, այլ եղեւ նմա կարծիս յինէն. (Վրք. հց. ՟Բ. ձ. (տպ. ուստի՞)։)