s.

ռմկ. դեղթափ. ἁντίδοτος, -ον, ἁλεξιφάρμακον antidotum Դեղ որ թափէ զմահադեղ, ի դերեւ հանէ զթոյն.

Բռնադատէին զմեծն ներսէս, զի առցէ զդեղաթափն, եւ ապրեսցի. (Մեսր. երէց.։ Ճ. ՟Դ.։)

Տայ նմա դեղ մահու. եւ նորա իմացեալ՝ դեղաթափս խնդրէր. (Մեծոբ.։) Է եւ անուն տեղւոյ՝ իբր բուժիչ.

Զարմանաշէն դեղաթափն, եւ այլ բազում վանորայք. (Վրդն. աշխարհ.։)