adj.

ἅνω supernus. Վերին. վերնական. երկնային.

Առաջնորդ գեղեցկացն, եւ վերնայնոյն առիթ։ Սպիտակազգեստք՝ վերնային պարկեշտութեան հաւանութեամբն. (Ածաբ. աղք.։ Փիլ. տեսական.։)

Վերնայնոցն զհետ երթալ. (Յճխ. ՟Ժ՟Ա։)

Ընդ վերնայնոցն կցորդութեան անկապուտ փառաց։ Երբեմն էի վերնային, եւ այժմ անդնդային։ Կամար վերնայինն երկնի։ Ամրացո՛ վերակացութեամբ վերնայնոցդ. (Նար. ՟Ծ՟Բ. ՟Կ՟Ե. ՟Հ՟Է. ՟Ձ՟Դ։)

Աւետիս տալ վերնայնոցն. (Եփր. համաբ.։)