cf. Դաւողութիւն.
Դաւելն, իլն. դաւողութիւն. դաւ.
Շրջեալ զդաւումնն՝ ի վնաս նոցա յառնէր։ Որ եղբարց թերեւս լինելոց է դաւումն. (Փիլ. սամփս. եւ Փիլ. ՟ժ. բան.։)
Նախանձ, ստութիւն, դաւումն, կեղծաւորութիւն. (Նիւս. կազմ.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | դաւումն | դաւմունք |
| accusatif | դաւումն | դաւմունս |
| génitif | դաւման | դաւմանց |
| locatif | դաւման | դաւմունս |
| datif | դաւման | դաւմանց |
| ablatif | դաւմանէ | դաւմանց |
| instrumental | դաւմամբ | դաւմամբք |