Հանդարտելն. անդորրանալն.
Հանդարտումն մարմնոյ, այսինքն զկարգս եւ զգայարանս զսպել եւ հրահանգել. (Կլիմաք.։)
Ո՛վ հանդարտութիւն՝ դու հանդարտումն եւ մտումն յերկիւղն աստուծոյ. (Վրք. հց. ՟Գ։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | հանդարտումն | հանդարտմունք |
| accusatif | հանդարտումն | հանդարտմունս |
| génitif | հանդարտման | հանդարտմանց |
| locatif | հանդարտման | հանդարտմունս |
| datif | հանդարտման | հանդարտմանց |
| ablatif | հանդարտմանէ | հանդարտմանց |
| instrumental | հանդարտմամբ | հանդարտմամբք |