Չարաբանութիւն, ութեան

s.

Չարախօսութիւն. բան չար. եւ Լուտանք. հայհոյութիւն. յիշոցք.

Նզովեսցին բռնաւորին չարաբանութիւնք. (Նար. ղ։)

Հեռի լինելով իմ յայսքան չարաբանութեանց (որ լինին ի սեղանս), յայնժամ ուրախանամ. (Վրք. ոսկ.։)

Հրաժարեա՛ց ի դատելոյ զընկերն, եւ յամենայն չարաբանութեանց. (Վրք. հց. ՟Ե։)

Ոչ զհայհոյչացն հնարաւոր չարաբանութիւն կապտեցեր. (Նար. ՟Լ՟Զ։)

Զարհուրեցաւ երկիր ի տեառն երկայնմտութենէն, եւ ի ծառային չարաբանութենէ. (Բրսղ. մրկ.։)

Հրեայք կարծէին չարաբանութեամբն իւրեանց վախճանել զճշմարիտ իմաստութիւնն՝ որ է Քրիստոս. (Լծ. կոչ.։)

Չարաբանութիւն, այսինքն զբարութիւն ընկերին, թէ՛ բան՝ թէ՛ գործ, ի չարն փոխարկել. (Կիր. երզն. խր.։)