adj. s.

praiser.

Այն՝ որ գովէ. գովօղ. դրուատօղ. եւ Փառաբանիչ աստուծոյ.

Գովիչք իմ ինեւ երդնուին. (Սղ. ՟Ճ՟Ա. 9։)

Այր փորձի ի բերանոյ գովչաց իւրոց. (Առակ. ՟Ի՟Է. 21։)

Կազմեաց զպաշտօնն զտօնիցն զքահանայիցն եւ զգովչացն. (Եփր. մնաց.։)

Կուսիւք եւ գովչօք. (Վրդն. սղ.։)

Գովիչք գոհութիւնքն ի վեր ելանեն առ աստուած. (Յճխ. ՟Ի.) իմա՛ գովասանական։