adj.

ԴԻՒՐԱԳԱՅԹ ԴԻՒՐԱԳԱՅԹԱԿՂ. ԴԻՒՐԱԳԱՅԹՈՏ. ԴԻՒՐԱԳԹԵԼԻ. εὑόλισθος valde lubricus, labilis Որ դիւրաւ գայթէ, գթէ. եւ Ուր լինի դիւրաւ գթել, սխալել. սխալական.

Դիւրագայթ բնութիւն, կամ իմացուած, կամ ճանապարհ. (Խոսր.։ Վրդն. ղեւտ.։ Լմբ. սղ.։)

Դիւրագայթակղ բնութիւն. (Լմբ. սղ.։)

Պատկեր հողեղինին, զդիւրագայթոտն ասէ ի մեղս. (Պրպմ. ՟Լ՟Է։)

Զդիւրագթելիսն ձգել. (Բրս. սղ.։)

Մարդ եմ դիւրագթելի։ Դիւրագթելի միտք։ Դիւրագթելիք հարկաւոր փորձանօքն. (Լմբ.։)

Գիտէ զտկարութիւնս, զի դիւրագթելի եմք եւ սխալականք. (Գր. հր.։)