Դողումն, ման

s.

ԴՈՂՈՒԹԻՒՆ ԴՈՂՈՒՄՆ. τρόμος, πάλος tremor, commotio Դող. դողալն. երերումն. սարսումն. սասանութիւն. եւ Սարսռումն. սոսկումն. ահ եւ երկիւղ.

Դողութիւն ոտից, միջաց։ Դողումն ոսկերաց, ծովու, ջերման. (Սղ. ՟Կ՟Ե. 9։ Ես. ՟Ի՟Ա. 13։ Ամբ. ՟Գ. 15։ Սարգ. յկ. ՟Բ։ Նար. ՟Գ։)

Ցնծացէ՛ք առաջի նորա դողութեամբ։ Ահիւ եւ դողութեամբ։ Դողումն եւ սոսկումն պատահեցին ինձ։ Դողումն կալցի զամպարիշտս.եւ այլն։

Մատչիմք մեծաւ դողութեամբ, սաստիկ երկիւղիւ. (Նար. ՟Լ՟Գ։)

Ո՜ անիծիցս այսմիկ, որ երեւելեացս դողումն հարկանիցէ. (Ոսկ. յաւագ ՟բշի.։)

Զահի հարեալ եւ ի դողման կան բնակիչքն. (Եփր. յես.։)

Եղեւ շարժ մեծ. եւ ի դողմանէն երկեան իշխանն եւ զօրականքն. (Հ=Յ. փետր. ՟Ի.։)

Երկիւղ իցէ դողումն զգայութեան սրտին. (Կլիմաք.։)

Մեռանէր ի դողմանցն (այսինքն սոսկալի իրաց), որ լինելոց է յայնժամ։ Դողմունս անհանդուրժելիս. (Վրք. հց. ՟Դ. ՟Ի՟Բ։)

Միտք ի դողման, ակն ի վայր անկեալ. (Վրդն. ծն.։)

Ի ԴՈՂՄԱՆ ԼԻՆԵԼ. Դողալ. զահի հարկանիլ.

Ի դողման եղեալ զարհուրեցան յոյժ. (Վրք. հց. ՟Ժ՟Թ։)

Ի դողման եղեալ՝ յաղօթս ապաւինի. (Լաստ. ՟Ի՟Գ։)

Եւ ամենքին ի դողման լինիմք զարհուրելով. (Մաշկ.։)

Ի դողման եմ. (Հ=Յ. փետր. ՟Ժ՟Ը.։)

ԶԴՈՂՄԱՆ ԶԴՈՂՄԱՆԻ ԶԴՈՂՄՆԻ ԶԴՈՂՆԻ ՀԱՐԿԱՆԻԼ. այսինքն Զդողի կամ զդողանի հարկանիլ. դողալ. սարսել.

Յանկարծակի հարաւ զդողման. (Ագաթ.։)

Զդողմանի հարկանէր, մի՛ գուցէ խածանիցէ. (Լմբ. իմ.։)

Եւ նա զարթուցեալ՝ զդողմնի հարաւ. (Վրք. հց. ձ։)

Զդողնի հարեալ՝ ոստեան աչք նորա. (Վրք. սեղբ.։)