cf. Լողամ.
ԼՈՒՂԱՄ կամ ԼՈՒՂԵՄ կամ ԼՈՒՂԻՄ. cf. ԼՈՂԱԼ, ԼՈՂԻԼ.
Ամենայն ազդաց զեղնոց՝ որ ի ջուրս լուղայցեն. (Վեցօր. ՟Ը։)
Որ կարօղն իցէ լւղել. (Գծ. ՟Ի՟Է. 43։)
միով ձեռամբ ի լուղելն. ոչ կարես խորոցն յաղթել. (Կլիմաք.։)
Ոչ եւս լուղել նաւու ի վերայ ծովու։ Ի լուղել իաւուն. (Նոննոս.։)
Ի ջուրսն լուղին։ Որք լուղել ոչ գիտցեն. (Կոչ. ՟Թ։ Պրպմ. ՟Խ՟Բ։)
նմանութեամբ ասի,
Թռչունք երթեւեկս առնելով (յօդս) լուղին անխափան. (Վեցօր. ՟Ը։)