adj.

that butts, clashes

adj.

Որ խեթկէ. խայթիչ. ընդոստուցիչ. դրդիչ. խթօղ, խոթօղ, զարնօղ, դրդօղ.

զայս եղջիւր խեթիչ մոլի գոռոզին յեսանեալ սրեցեր։ Խեթկիչ եղջերօք. (Նար. ՟Ղ՟Բ. եւ Նար. խչ.։)

Մարմինս օգնական, եւ զգայութիւնս խեթկիչ մեղաց առնելով. (Լծ. կոչ.։)

Օգտակար է թշնամանելն՝ թմբրեցելոցն ի սխալանս, եւ խեթկիչնոցին։ Ամենայն բանք սորա խեթկիչք են, եւ զարթուցիչք իմաստնոց. (Լմբ. առակ. եւ Լմբ. ժղ.։)

Մովսէս եւ ահարոն զօրութիւնք էին ժողովրդեանն, խեթկիչ հակառակորդացն. (Երզն. ՟ժ. խորան.։)