Համալեզու, աց

adj.

ὀμόγλωσσος, -ττος ejusdem linguae Որ ունի եւ վարէ զնոյն լեզու, այսինքն զբարբառ.

Որ ցայն վայր միաշուրթն համալեզուք էին. (Եւս. քր. ՟Ա։)

Համալեզուք, եւ հոմացեղք. (Լաստ. ՟Ի՟Բ։)