adj.

ՅԱՄԱՌԿՈՏ ՅԱՄԱՌՈՏ. φιλόνικος contentiosus. Յամառ. յամառեալ. խստասիրտ. հակառակասէր.

Յոյժ առաւել քան զարարածոց բնութիւն յամառկո՛տ է մարդկան անձնիշխանութիւն. (Գէ. ես.։)

Զայլազգիս վաղվաղակի ածեն ի հաւատս՝ յամօթ եւ ի կշտամբանս հրէից յամառկոտաց. (Ոսկ. գծ.։)

Վասն յամառկոտ կամացդ. (Ճ. ՟Ա.։)

Անմիտք, չարք եւ յամառկոտք։ Չէին այնչափ յամառոտք. (Մծբ. ՟Է։ Ոսկ. մ. ՟Ա. 12։)

Ժողովուրդ ժպիրհ յամառոտ է նա։ Յայսմ նշանի խրատեաց զժպիրհս յամառոտս։ Ոչ կամեցաւ, զի վարեսցէ բռնութեամբ զյամառոտ կամս նոցա. (Եփր. ել. Եփր. ղեւտ.։)