cf. Նախատինք.
cf. ՆԱԽԱՏԻՆՔ. ὅνειδος, ὁνειδισμός.
Զնախատանս (կամ զնախատինս) նոցա դարձուսցէ յերեսս նոցա. (Դան. ՟Ժ՟Ա. 18։)
Զնախատանս եւ զտուրժս ունելով. (Պղատ. օրին. ՟Ե։)
Ոչ ի նախատանս առաւել՝ քան ի գութ նախատանց։ Ականջօք միանգամայն ժողովեալ նախատանս, ի ձեռն որոյ շիկնեսցեն. (Փիլ. բագն. եւ Փիլ. ՟ժ. բան.։)
Տե՛ս, թէ ուստի՛ լինին նախատանքն։ Առ ի նախատանս յովբայ, եւ այլն. (Իսիւք.։)
Յիշել զխոցումն կողին, զնախատանսն ամենայն. (Խոսր. պտրգ.։)
Նախատանս կրել, կամ լսել. (Շ. ընդհանր.։ Լմբ. առակ.։)
ամօթ եւ նախատանք (են վարդապետի)՝ գորովեալ վարք աշակերտի. (Ոսկ. ՟բ. կոր.։)