cf. Նուաճումն.
ՆՈՒԱՃՈՒԹԻՒՆ ՆՈՒԱՃՈՒՄՆ. Նուաճելն, իլն. ներքոյ արկանելն, եւ մտանելն. հպատակութիւն. բերումն. հանդիպումն. հանդիպումն. եւ այլն. (յն. պէսպէս).
Ետես զօրէն նուաճութեանն խստագոյնս եւ շինականագոյնս մերձենալ ի նա. այս փխկ սովորական ընտանի հանդիպմանն. (՟Բ. Մակ. ՟Ժ՟Դ. 30։)
Զի նովաւ ունիմք զնուաճութիւն երկոքին միով հոգւով առ հայր։ Որով ունիմք զհամարձակութիւն եւ զնուաճութիւն յուսով ի ձեռն հաւատոց նորա. յն. զմատչումն. (Եփես. ՟Բ. 18։ ՟Գ. 12։)
Զի նովաւ ասէ ունիմք զնուաճութիւն, ամենայն զյարդարանս, ի մի բերելով սրբով հոգւովն ի փառս հօրն ամենակալի զօրհնութիւն. (Ոսկ. եփես.։)
Այսոքիկ պէտք են գլխաւորութեանց ... դասեալք ընդ ինքեամբք նուաճութիւնք մասանց. (Նար. ՟Զ. իբր ներքոյ անկեալ մասունք։)
Արդար խօսք Վահանայ, եւ նուաճմանս (ամենայն հպատակութեան) աւետիք ուրախացուցին զիս. (Փարպ.։)
Զմարդկայինս՝ որ առ իրեարս ի սովորութենէ թշնամութեան նուաճումն սիրով. այսինքն է խոնարհ հաշտութիւն. (Լմբ. պտրգ.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | նուաճութիւն | նուաճութիւնք |
| accusatif | նուաճութիւն | նուաճութիւնս |
| génitif | նուաճութեան | նուաճութեանց |
| locatif | նուաճութեան | նուաճութիւնս |
| datif | նուաճութեան | նուաճութեանց |
| ablatif | նուաճութենէ | նուաճութեանց |
| instrumental | նուաճութեամբ | նուաճութեամբք |