vn.

to vow, to devote or dedicate oneself to God;

fig.

to deprive oneself of, to abstain from.

ձ.

Ուխտաւոր լինել աստուծոյ. կրօնաւորիլ. հրաժարել ուխտիւ յանզանազան իրաց ինչ. նուիրել զանձն կամ զիրս իւր աստուծոյ.

Այն որ ուխտաւորի յայսմանէ (կամ յայսմ ամենայնի), եւ դարձեալ լուծանել սկսնու, անհնարին են մեղք նորա. (Մծբ. ՟Գ։)

Եթէ վասն պիղծ զկերակուրսն համարելոյ ուխտաւորէին։ Եթէ յայն միտս ուխտաւորէին (կուսանք), եւ այլն։ (Մարկիոնիտք) ուխտաւորեալք հանդերձ աշխարհականօքն ի կուսութիւն՝ ստեն ուխտին։ Մեծամեծս կոտորեն, թէ մեք անդստին իսկ յաւազանէն ուխտաւորիմք. (Եզնիկ.։)

Ամ յամէ ուխտաւորեալ (ի տեղին՝) կատարէր զյիշատակս նոցա. (Կաղանկտ.։)

Այց առնել ըստ պարապոյ ուխտաւորեալ պահոցն եւ աղօթից։ Զի ուխտաւորեալ են բնակիչք, շնորհիւ ուխտին կերակրեսցին։ Ուխտաւորեալ եւ նուիրեալ ընծայիւք երթիցեն ի վանսն. (Կանոն.։)

Իսկ մեք բազմութիւնք ի քեզ ուխտաւորեալ՝ տօնեմք ցնծութեամբ յիշատակի քո սուրբ. (Գանձ.։)