the act of conquering or of being conquered;
cf. Պարտութիւն.
cf. պարտութիւն.
Պարտումն լիկիանոսի։ Պարտումն շապհոյ ի տիգրանակերտէ. (Խոր. ՟Բ. 85։ ՟Գ. 26։)
Լուան զպարտումն վասպուրականի ի տաճկաց. (Արծր. ՟Գ. 12։)
Ոչ է ի նուազս եւ ի բազումս յաղթութիւն եւ պարտումն, այլ յԱյ ակնակութեանն հրամանի. (Փարպ.։)
Տէրունի նշան ... որ ունի յինքեան գանձս ... զպարտումն մահու, եւ զլուծումն մեղաց. (զոր մարթ է առնուլ եւ որպէս ներգ). (Նար. ՟Ծ՟Ա։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | պարտումն | պարտմունք |
| accusatif | պարտումն | պարտմունս |
| génitif | պարտման | պարտմանց |
| locatif | պարտման | պարտմունս |
| datif | պարտման | պարտմանց |
| ablatif | պարտմանէ | պարտմանց |
| instrumental | պարտմամբ | պարտմամբք |