cf. Սանական.
(յորմէ՝ սնանիլ, եւ սնուցանել. որպէս եւ լտ. ալու՛մնուս ի բայէս ա՛լօ ). θρέμμα, θρεπτός, -τή alumnus, -na. Անձն սնեալ ընդ ձեռամբ այլոց, եւ իբր որ դիացեալ նմա.
Արտաւազդ եւ վասակ սնուցանէին զորդի արքային զարշակ. (Թողին զսանն իւրեանց զարշակ։)
Զարշակ եւ զվաղարշակ առեալ մանուէլ սպարապետն իբրեւ զսան սնուցանէր.
Իսկ կրտսեր որդւոյն յազկերտի դայեակն ռահամ անուն թագաւորեցուցանէր զիւր սանն, որում անուն էր պերոզ. (Եղիշ. ՟Ը։)
Սանու նորին. անուն էր նմա հռիփսիմէ։ Հանդերձ պարկեշտասէր սուրբ սանովն հռիփսիմեաւ։ Խօսել սկսաւ (գայիանէ) ընդ սանուն իւրում. (Ագաթ.։)
Սան յաւազանէն լեալ սրբոյն գայիանեայ, սնւցանէ առ ինքեան զհռիփսիմէ. (Խոր. պտմ. հռիփս.։)
Գտանէ զօտայ՝ սնուցեալ զքոյր իւր խոսրովիդուխտ։ Սան նորա խոսրովիդուխտ՝ կուսան համեստ. (Խոր. ՟Բ. 79։)
Եսթերայ սանու իւրոյ (այսինքն մուրթքէի). (Մծբ. ՟Գ։)
Ելցէ իբրեւ զսան ընդ առաջ նորա. եւ սանն մանուկ է. (Գէ. ես.։)
ՍԱՆ. Հոգեւոր որդի յաւազանէ՝ կնքահօր կամ կնքամօր։ (Շ. ընդհանր.։ եւ Կանոն.։)
λέβης lebes, olla. Կատսայ՝ մեծ կամ փոքր.
Ի սան մեծ պղնձի, կամ ի պոյտն։ Արար քիրամ զսանսն։ Արկցեն ի սանս ջեռուցեալս։ Եղիցին սանք ի տան տեառն իբրեւ զտաշտս.եւ այլն։
Առեալ խոյ մի յօշեալ՝ ամանայր ի սան. եւ յեռանդանէն ի միջոյ սանին խլրտեալ. եւ էր ի սանին. (Պիտ.։)
Կաթսայ յեռանդան. լռեցից զսանն տիտանեան. ոչ զանց արարից զմեստրեմեանն սանէ. բայց ե՛կ դու առ աստուածային սանսն օրինաց։ Մեծ քան զսանսն թեսպասդեան, մտկաւասար է եւ սանին ափռոդիտեայ. լռեալ ի սանցին. (Մագ. ՟Լ՟Ը. ՟Հ՟Է։)