s.

cf. Քարաժեռ.

adj. s.

ՔԱՐԱԺԱՅՌ ՔԱՐԱԺԵՌ. ὁδούς πέτρας dens petrae եւ πετρώδης , ἁκρότομος petrosus, praeruptus. (ի Ժայռ, ժօռ. ռմկ. կեռիք. պրս. զըռս, զուռուս. ատամն ծառքիչ) Ապառաժ վէմ ցցուեալ՝ որպէս զատամն. վասն որոյ եւ ի յն. լտ. կոչի՝ Ատամն վիմի։ Իսկ որպէս ա. է Ապառաժուտ. ապառաժ. տե՛ս եւ ԺԱՅՌ.

Քարաժայոք յայսմ կող մանէ, եւ քարաժայռք յայնմ կողմանէ. (՟Ա. Թագ. ՟Ժ՟Դ. 4։)

Յորժամ քարաժայռք (կամ քարաժեռք) եւ առապարք դիպեսցին վայրքն. (Բրսղ. մրկ.։)

Քարաժայռքն (կամ քարաժեռայքն) բաժինս ի մարմնոյ նորա առնութիւնն։ Յեզր քարաժայռ ձորակին։ Յամուրս քարաժայռ ձորոյն խորոփեաց տայոց։ Փորուած այրի՝ անհամբոյր առ ի բնակել սակս քարաժեռ խոժոռութեանն. (Յհ. կթ.։)

Մերկացուցանել զսուրբնն, եւ քարշել ուժգին ընդ քարաժեռ կոպճուտ տեղիս լանջակողմանցն. (Փարպ.։)