pl. s.

insult, affront, offence, injury, outrage;
—նս դնել ումեք, to abuse, to scold, to slang, to revile, to affront;
ի —նս լինել, to be despised, to fall in ignominy or opprobrium;
to be put in the pillory, to be object of insult;
թշնամանօք, injuriously, insultingly, offensively.

s.

ὔβρις, τὸ ἁθέμιστον contumelia, convitium, injuria, noxa, insolentia. պ. տիւշնամ . Դժնդակ բանք անարգանաց. նախատինք. լուտանք. մեծաբանութիւն. եւ Լլկանք. զրկանք. վնաս. անխնայ վնասակարութիւն. ազար. Տե՛ս (՟Բ. Մակ. ՟Ժ. 34։ Առակ. ՟Ժ՟Ա. 2։ ՟Ժ՟Գ. 10։ ՟Ի՟Ա. 4։ Իմ. ՟Դ. 19։ Գծ. ՟Ի՟Է. 10։ ՟Բ. Կոր. ՟Ժ՟Բ. 10։)

Պատիւդ՝ որ ի քէն է, այդ թշնամանք են ինձ. (Ճ. ՟Ա.։)

Ելեալ ի պարիսպն՝ թշնամանս դնէր անօրինին. (Եղիշ. ՟Է։)

Ընդ իշխանութեամբ կնոջ գրաւիլ՝ թշնամանս մեծ է. (Ոսկիփոր.։)

Warning, the forms presented in the tables below may not be evidenced in classical texts. The hypothetical forms will soon be indicated as such.
Singulier Pluriel
nominatif թշնամանք
accusatif թշնամանս
génitif թշնամանաց
locatif թշնամանս
datif թշնամանաց
ablatif թշնամանաց
instrumental թշնամանաւք