adj.

Իբր ինքնահաճ, եւ ինքնահաճական.

Յինքնահաճոյ եւ յամբարտաւան մարդկանէ. (Պտմ. աղեքս.։)

Ինքնահաճոյ փարիսեցին. Առիւծ ինքնահաճոյ. (Լմբ. ժղ. եւ Լմբ. իմ.։)

Ինքնահաճոյ արդարեւ ի միտս եւ ի բանս եւ ի գործս զիս գորովեալ. (Յհ. կթ.)

Յինքնահաճոյ եւ ի սնափառ խորհրդոցն. (Լմբ. սղ.։)

Որ ինչ ըստ հաճոյից անձին գործիցի. ըստ մտի եւ ըստ կամի եղեալն. քէֆինէ.

Ի տարակուսանս եւ յանյուսութիւն ազգ մարդկան հատեալ լինի, այլ եւ յինքնահաճոյ արդարեւ գործս. (Խոր. Ա. 3։)

Ինքնակամ. ինքնայօժար. կամակար.

Ոչ տալ ինքնահաճոյ կամաւ զանձն ի փորձութիւն. (Շ. մտթ.։)

Որպէս եւ հայր (հաճեցաւ), նոյնպէս եւ նա ինքնահաճոյ կամօք ի պէտս փրկութեան մերոյ ախորժեաց զմարնանալն. (Լմբ. պտրգ.։)