adj.

cf. Աւազին.

adj.

ԱՒԱԶԻ ԱՒԱԶԻՆ ԱՒԱԶՈՒՏ. ψάμμινος, ψαμμώδης, ἁμμώδης areneus, arenosus Ուր իցէ աւազ, կամ կոյտ աւազոյ. լի աւազով. աւազոտ.

Իբրեւ զառ ի վեր աւազի առ ոտս ծերոց. (Սիր. ՟Ի՟Ե. 27. նոր թարգ։)

Աւազին տեղի. (Ագաթ.։ Սարեէգ. յկ. ՟Ը։)

Աւազին կայան։ Աւազին ժռիցն։ Ոչ միայն ի դաշտային շամբուտ վայրս, այլ եւ յապառաժ զառ ի կողս, եւ յանհարթ աւազինս. (Պիտ.։)

Զառ ի վեր աւազուտ առ ո. (տիւք ծերոյ. Սիր. ՟Ի՟Ե. 27. Հին թարգ։)

Աւազուտ երկիր. (Խոր. աշխարհ.։)

Ի տեղի մի աւազուտ. (Փարպ.։)

Ծով ընդ աւազուտ դրունսն ոչ անցանէ. իմա՛, աւազով շինեալ ափունք ծովու։

Գնաց ի լեառն աւազուտ. (Հ=Յ. օգոստ. ՟Է.։)