adj.

Մեծաձայն. բարձրագոչ.

Եւ ասէ յուդիթ բարձրաձայն բարբառով. յն. ձայնիւ մեծաւ. (Յուդթ. ՟Ժ՟Գ. 17։)

Եւ զայն ցուցանէր բարձրաձայն աղաղակաւ յայտ յանդիման առաջի ամենեցուն. (Ագաթ.։)

Ի ձայն բարձր.

Բարձրաձայն հնչել. (Ագաթ.։ Լմբ. սղ.։)

Սկսաւ ասել բարձրաձայն. (Վրք. հց. ՟Բ։)