adj. s.

that carries, buries the dead.

adj.

Կրօղ կամ բարձօղ զդի. մեռելակիր. մանաւանդ նմանութեամբ.

Դիակիր դագաղօք. (Յհ. կթ.։ ՃՃ.։)

Խառնուած բաղկացեալ յոգւոյ եւ ի մարմնոյ՝ դիակիր է (հոգին՝ մարմնոյ)։ Գինեզինութեամբք եւ խոհակերութեամբք՝ դիակիր եմք մարմնովս (որ ուտէ զկենդանիս). (Փիլ. լին.։)

Հոգի մեռեալ ի մեղաց անտի՝ ի մարմինն եդեալ կայ իբրեւ ի շիրմի, եւ նա դիակիր շիջի զօրէն անասնոց։ Մեղաւորքն իբրեւ դիակիրս շրջին. (Սարգ. յկ. ՟Գ։ եւ Սարգ. ՟ա. պետ. ՟Թ։)

(Ծերն) դիակիր ինքեան, եւ կենդանւոյն մեռեալ. (Լմբ. սղ.։)

Ցորչափ չէ շնչաբերեալ սաղմն, դիակիր է մայրն. (Տօնակ.։)

Զդիակիր մայր կենսակիր առնէ. (Վրդն. ծն.։)

Չէր արժան դիակիր լինել կենացն մայրն մարիամ կոյս. (Վրդն. աւետար.։)