adj.

self-sufficient.

adj.

αὕταρκης, αὑταρκέστατος (իբր ինքեան հերիք). sibi sufficiens, contentissimus ինքն բաւական ինքեան. իբրեւ շատացեալ. անկարօտ այլում յո՛ր եւ է կարգի.

Անկարօտ է այլոյ իրիք, եւ ինքնաբաւ անձին. (Փիլ. իմաստն.։)

Բնութեամբի մարդկայնոցս ոչինչ հաստատուն, եւ ո՛չ հարթ, եւ ո՛չ ինքնաբաւ. (Ածաբ. աղք.։)

Միմեանց կարօտ ստեղծ զայս կենդանի զմարդ, եւ ոչ ինքնաբաւ։ Աստուած զմարդս ո՛չ ինքնաբաւ արար, այլ՝ խրատու եւ առաջնորդի կարօտ. (Լմբ. սղ. եւ Լմբ. առակ.։)

Որպէս եւ սրբոցն բաւական է առ ի գովութիւն, եւ յոժարեցելոցն յառաքինութիւն ինքնաբաւ ելեալ յօգտակարսն. (Բրս. գորդ.։)

Բնութեամբ երկարն (տառ) է ինքնաբաւ, եւ անկարօտ լծակցութեան ձայնորդի. (Մագ. քեր. եւ Երզն. քեր.։)