adj.

ՀԱՄԱԼԾԱԿԻՑ ՀԱՄԱԼԾՈՐԴ ՀԱՄԱԼՈՒԾ. ὀμόζυγος, ὀμοζυγής qui sub eodem jugo est. Լծակից, իբր ամոլակից. ամոլք. գործակից.

Եւ մեք հաւատացաք (ասէ). համալծակից առնու զաշակերտսն, քանզի կատարեալ էին ի հաւատս. (Շ. ՟ա. յհ. ՟Հ՟Զ։)

Համալծակից առնու իւր զմարմինն արդարութեամբ։ Իբր համալծակից պաշտօնեայք. (Լմբ. սղ. եւ Լմբ. պտրգ.։)

Երկու միջնորդաց համալծակցաց՝ բարի գործակցաց. (Նար. խչ.։)

Եւ մարդիկք համալծորդ նոցունց եղեալ՝ միեղինաբար փառք ի բարձունս վերաձայնեն։ Ինքն եւ մանկունք իւր համալծորդք յորջորջին ի մարգարէութենէն դուստր սիոնի. (Յհ. իմ. եկեղ.։)

Հալածմունք եւ համագնացք մարմինքն սրբազանիցն անձանց. (Դիոն. եկեղ.։)

Զիս համալուծ առնես որդւոյդ խեղկեալ խարբի. (Մագ. ՟Ժ։)