hy    |   fr

Հրամանատուր

adj.

Իբր Կարգաւորիչ. տնօրինիչ, կամ պատգամատու, նախաձայնօղ.

(Հոգին սուրբ) հրամանատուր գործոցն յիսուսի, եւ անօրինականաց մեծին գուշակումն. (Նար. գանձ հոգ.։)