s.

command, order, ordination;
leave, license, permission.

cf. ՀՐԱՄԱՆԱՏՈՒՈՒԹԻՒՆ. եւ ՀՐԱՄԱՆԱՏԱՐՈՒԹԻՒՆ. ἑπίταγμα jussum, mandatum եւ այլն.

Ըստ աստուծոյ հրամանատրութեան. այսինքն եթէ տէր հրամայեսցէ. (Փարպ.։)

Եւ արդ մեք տէր ըստ այսմ հրամանատրութեան. այսինքն պատուիրանի, կամ օրինադրութեան. (Պտրգ.։)

Զմի խնդրեցի ի տեառնէ ... զհրամանատրութիւն տաճարի նորա։ Առ հեղիաս առաքելութիւն աստուածային հրամանատրութեանն. (Նար. կ. ՟Ղ՟Գ։)

Կամ χρησμῳδία oraculum, vaticinium. Պատգամատրութիւն. գուշակութիւն.

Ոմանք առնեն կամ տան հրամանատրութիւն. (Արիստ. աշխ.։)

Ասեն, եթէ հրամանատրութիւն եղեալ էր առ հոմերոս, թէ յորժամ խնդիր ինչ ոչ կարասցէ լուծանել, յայնժամ մահասցի։ Յաղագս հրամանատրութեան կրիւսոսի. (Նոննոս.։)

Warning, the forms presented in the tables below may not be evidenced in classical texts. The hypothetical forms will soon be indicated as such.
Singulier Pluriel
nominatif հրամանատրութիւն հրամանատրութիւնք
accusatif հրամանատրութիւն հրամանատրութիւնս
génitif հրամանատրութեան հրամանատրութեանց
locatif հրամանատրութեան հրամանատրութիւնս
datif հրամանատրութեան հրամանատրութեանց
ablatif հրամանատրութենէ հրամանատրութեանց
instrumental հրամանատրութեամբ հրամանատրութեամբք