cf. Տուայր.
Բառ արաբ. մէհր. որ ի հյ. Տուայր ասի. այն է օժիտ փեսայացուի առ հարսնացուն.
Գրեն եւ զվարձանսն, այսինքն զտուայրն, որ է մահր։ Այր՝ որ էառ կին, եւ մեռաւ, եւ ոչ եթող որչիք, առնու կինն զպռոյգսն, եւ զկէս մահրին։ Այրն առ կինն դարձուսցէ պարգեւս, որ կոչի տուայր, եւ մահր. (Մխ. դտ.։)