s.

ՄՈՆԱԶՆ ՄՈՆՈԶՈՆ. Բառ յն. մոնա՛զօն, մօնօ՛զօն. որ եւ մօնա՛խօս. μονάζων, μονόζος, μοναχός monachus, religiosus. Մենակեաց. միայնակեաց. կրօնաւոր. աբեղայ.

Առն միում մոնազնի։ Առ մոնազն մի՝ որ էր երէց վանիցն։ Հօրն տացեն վանաց, զի մոնազն ի նմանէ ձեռնադրի։ Քահանայ եւ կրօնաւոր եւ մոնոզոն մի՛ մտցեն ի դատաստան, զի մի՛ հարկ լիցի երդմանց. (Արծր. ՟Բ. 40։ ՟Գ. 13։ Մխ. դտ.։)

Մոնազն (կամ մոնոզոն) մի՛ իշխեսցէ ամուսնանալ. (Կանոն.։)

Խաբեալք ի մոնազնէ (կամ ի մոնոզոնէ) միոջէ. (Վրդն. պտմ.։)

Ընդ քահանայս եւ ընդ մոնոզոնս եւ ընդ պաշտօնակիցս նոցին։ Ղեւոնդ.։

Ի կերպարանս եւ ընդ պաշտօնակիցս նոցին. (Ղեւոնդ.։)

Ի կերպարանս կամ ի մէջ մոնոզոնաց. (Վրք. հց. ՟Ի՟Զ։)

Մոնոզոնաց ցուցար ծայրագոյն, անտոնիէ. (Ժմ. յն.։)

Հրեշտակութեամբ միոյ մոնոզոնի. (Լմբ. առ լեւոն.։)

Իսկ (Տօնակ.)

Զգեցեալ էր մոնազն. որ եւ այս ձեւ աղօթողի. իմա՛ գեստ որպէս մոնոզոնի։