adj. s.

ՍԵԲԵՆԻ կամ ՍԵՒՆԻ ՍԵԲԻՆ ՍԵԲԻՆԵԱՅ ՍԵԲԻՆԷ. Բառ յն. սէվէնիօն. σεβένιον palmae involucrum, palmula. Ճիւղ եւ տերեւ կամ ծագ ոստաց արմաւենւոյ, եւ հիւսեալն յայնմանէ.

Գտի այր մի ծեր ոմն, սեբենի կողոբ զգեցեալ։ Ունէր զգեցեալ նա սեւի, որ է հիւսեալ տերեւ արմաւենոյ. (Վրք. հց. ՟Ժ՟Թ. եւ ՟Ը։)

Մի դներ հանդերձ ներքոյ քո, այլ՝ խոտ եւ սեբին, որպէս աբբայ արսենիոս։ Կապերտս ադանէին, եւ սեբինէս. (Վրք. հց. ձ։)

Warning, the forms presented in the tables below may not be evidenced in classical texts. The hypothetical forms will soon be indicated as such.
Singulier Pluriel
nominatif սեբենի սեբենիք
accusatif սեբենի սեբենիս
génitif սեբենի սեբենեաց
locatif սեբենւոյ սեբենիս
datif սեբենւոյ սեբենեաց
ablatif սեբենւոյ սեբենեաց
instrumental սեբենեաւ սեբենեաւք