adj.

ἁκατάλυτος. indissolubilis. Որ ոչ քակտի. անեղծ. անքակ. անլուծանելի.

Զանկարն աստուծոյ մատուցանէի, իսկ զկարողութիւնն՝ բանսարկուին, անքակտելի ասելով զմեղսն նորա ի բնութեան մարդկան. (Աթ. ՟Դ։)

Ի սէր միաւորիչ անքակտելի. (Նար. ՟Կ՟Գ։)

Անքակտելի է միական՝ յորովայնէ միշտ յաւիտեան. (Շ. խոստ.։)