vn.

to grow proud, to grow arrogant, to be presumptuous.

չ.

ԱՄԲԱՐՀԱՒԱՃԵՄ կամ ԱՄՊԱՐՀԱՒԱՃԵՄ որ եւ ԱՄԲԱՐՀԱՒԱՃԻՄ. περπερεύομαι effero me, jacto, vanae ostentationis deditus sum Ամբարհաւաճ լինել. փքանալ. բարձրավզիլ. սնապարծիլ. ուռենալ. խօրօզլանմագ. պեօպիւրլէնմէք. գապարմագ.

Սէր ոչ ամբարհաւաճէ. (՟Ա. Կոր. ՟Ժ՟Գ. 4։)

Այնչափ ամբարհաւաճեցին, մինչեւ խորհեցան հակառակել ընդ երկնային աստուածոցն. (Նոննոս.։)

Վասն ամբարհաւաճելոյն Յովաբու ի վերայ Դաւթի. (Եփր. թագ.։)

Անբարհաւաճեալ մոլեգնութիւնն։ (Ագաթ. գրի)