incredulity;
disapprobation;
obstinacy.
ἁπειθεία. inobedientia, contumacia. Չհաւանելն հրամանաց. հեստութիւն. անհնազանդութիւն. անսաստութիւն. չանսալն. չմռելը. տենկսիզլիք. իդաաթսըզլըգ. ինատ.
Անհաւանութեան որդի՝ որ առնէ զանհաւանութիւն լինի։ Այսպէս նոյն ինքն եւ անհաւանութիւն ասի բանսարկուն. (Բրս. հց.։)
Խռովութիւն հօր առ որդի, եւ որդւոց անհաւանութիւն. (Յճխ. ՟Ե։)
Անհաւանութիւն խորհրդոյն. (Փարպ.։)
Իբր զմտաց անհաւանութիւն. (Նար. ՟Կ՟Գ։)
Անհաւանութիւն յերկուց իրաց գոյանայ. կա՛մ ի տգիտութենէ, կամ ի վէս եւ յամբարտաւան բարուց. (Երզն. մտթ.։)
Կամ անհաւատութիւն. դժուարահաւատն լինել. չհաւատալն, եւ անհաւատալի կամ անհաւանելի գոլն. որպէս յն. ἁπιστία. incredulitas, et incredibilitas.
Զայն յանգիտութեան եւ յանհաւանութեան գործէի. (՟Ա. Տիմ. ՟Ա. 13։)
Որ երդնուն, յանհաւանութիւն կարծիս տայ. (Փիլ. ՟ժ. բան.։)
Երկրորդս առաւել անհաւանութեանցն ունի ստաբանութիւն։ Այս եւ ոչ մի ինչ յայտնեաց գոլ ցուցանելով առաջիկայ անհաւանութեամբն. (Պիտ.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | անհաւանութիւն | անհաւանութիւնք |
| accusatif | անհաւանութիւն | անհաւանութիւնս |
| génitif | անհաւանութեան | անհաւանութեանց |
| locatif | անհաւանութեան | անհաւանութիւնս |
| datif | անհաւանութեան | անհաւանութեանց |
| ablatif | անհաւանութենէ | անհաւանութեանց |
| instrumental | անհաւանութեամբ | անհաւանութեամբք |