adj.

Նորոգ տուեալն ի նոր օրէնս. նորատուր. նորապարգեւ.

Նորոգատուր շնորհք, կամ ուսմունք, կամ հոգի. (Ագաթ.։ Լծ. ածաբ.։ Յիշատ. ոսկ. յհ.։)

Եւ յայսպիսի նորոգատուր թագաւորութեանն բարձրացուցանէր զազգս Թորգոմեան։ Որ վերստին զձեզ ծնաւ նորոգատուր բանիւն կենդանականաւ ի կեանսն կենդանի. (Յհ. կթ.։)