Ամբաստան, աց

adj.

κατήγορος. accusator. Դատախազ, համայն՝ իրաւացի կամ անիրաւ փաստ բերելով յատենի ընդդէմ այլոյ. չարախօս. ոսոխ. տավաճը. շիքեայէթճի. շէքվաճը. խասիմ. գօվլայըճը. զամմազ.

Վասն որոյ մատուցեալ ամբաստանքն՝ եւ ոչ մի ինչ վնաս (այս ինքն փաստ) չարութեան ի մէջ բերէին. (Գծ. ՟Ի՟Ե. 18։)

Զի թէ չէր զամբաստանն սպանեալ, նաեւ յայտնէր իսկ ոչ այնչափ յանդգնութիւնն. (Ոսկ. մ. ՟Բ. 23։)

Մի՛ զամբաստանի կամ զդատախազի միայն լուիցէ զբան։ Սովորութիւն կալան ամբաստանք եւ դատախազք ի վարձու խօսել նոցա։ Ամբաստանաց եւ դատախազաց եւ տէր իսկ խրատ տայ. (Մխ. դտ.։)

Զարիւն մեծին Աստուծոյ ամբաստան իմն իրաւացի առաջի իմ տարածանեն. (Նար. ՟Հ՟Թ։)

Եւ իբր ամբաստանական.

Մատուցանէր եւս (Վահան) ամբաստան գրգռութիւն զարքայէն հայոց Արշակայ. (Բուզ. ՟Դ. 50։)

s.

ԱՄԲԱՍՏԱՆ տանք գ. cf. ԱՄԲԱՍՏԱՆՈՒԹԻՒՆ. κατηγορία. accusatio

Զիա՞րդ ապա նա մեզ դատախազ կայ ամբաստանի. (Ոսկ. ես. ՟Խ։)

Եդաք վասն այնոցիկ՝ որ սիրեն զամբաստանս. (Եւս. պ. ՟Զ. 34։)

Հնարէին՝ թէ գուցէ յայսմիկ տեղի գտցուք ամբաստանաց. (Ոսկ. ՟բ. կոր.։)

Ցածուցանել զամենայն բարկութիւն եւ զվնասակար շարժմունս, որ ամբաստանօք լի է. (Յճխ. ՟Ժ։)

չ. ն.

ԱՄԲԱՍՏԱ՛Ն ԵՄ, ԼԻՆԻՄ. cf. ԱՄԲԱՍՏԱՆԵՄ. ἑντυγχάνω, κατηγορέω, καταλογέω accuso, maledico.

Եթէ զքէն ամբաստան լիցին դոքա, դատաստան յիրաւի կալցուք։ Մի՛ ոք իշխեսցէ ամբաստան լինել վասն դորա։ Թէպէտ եւ բազումք էին յանօրինաց անտի ամբաստան զնմանէ։ Վասն սորա ամենայն ժողովք հրէից ամբաստան եցեն ինձ յԵրուսաղէմ։ Ամբաստան լինի Աստուծոյ զԻսրայէլէ։ Ամբաստան եղեն զժողովրդենէն։ Ամբաստան լինէին զնմանէ ընկերքն իւր առ Անտիոքոս։ Զորոց սոքա ամբաստան լինին զինէն. եւ այլն։

Ամբաստան առ արքայի լինի. (Յհ. կթ.։)

Անողորմածութեան նորա ամբաստան լինիցի. (ՃՃ.։)

Կամ հյց. խնդրով.

Արդ նոքա զայս պատճառս մահապարտ առնելոյ ամբաստան եղեն. (Իգն.։)

Զոր եւ Յովհաննէս ամբաստան լինի. (Գէ. ես.։)

Ամբաստան լինել զառիթ երկայն կենացս. (Իսիւք.։)

Եթէ ամբաստան լինիս զմեղս քո, ունիս մխիթարութիւն. (Ոսկ. ՟ա. կոր.։)